magia aquilońska: magia hybrydowa
Aquilonia – zbudowana na poświęceniu
2 Era: powstanie Konstelacji (powstała bardzo wcześnie); odległość: rzecz bez znaczenia
laska – uderzenie nią o ziemię oznacza przypieczętowanie
Aquilończycy – sami wyznaczają sobie granice
HOLM: poza percepcją – pierworodni; lustra; siła przeciwieństwa; sumienie, świadomość, podświadomość, zostali wygnani, ich istnienie zbyt mocno było powiązane z Istnieniem. Trzech bohaterów wyruszyło na misję, wytropienie, wypędzenie każdego z nich.
PRZYMIERZA – Aquilonia to państwo powstałe od fundamentów na ludzkim wysiłku. Jego tradycją było, iż zamiast toczyć bratobójcze wojny i rozwiązywać konflikty prostą siłą zawiązywano kolejne Przymierza z rozmaitymi siłami. W ten sposób Aquilonia związała się z np.: z Holm, Heroldami, Gwiazdami, Erlami, Blask-ryscerstwem, Dworami Północy.
DWORY PÓŁNOCY: trakt z Przymierza do Dworów. Nie używa się tam pisma. Drzwi nieotwieralne. Drogi donikąd – labirynty. Kamienne grody. Czarne źródło (deon?), czarne oceany.
Zhonhaimen: Mistrz Unarchii
Każdy człowiek, każda istota, nosi w sercu Gwiazdę. Nazywa się ją Naturą. Postępując wbrew swojej naturze gubimy drogę, a Gwiazda gaśnie powoli, jak iskra w palenisku.
Gwiazda to znak, drogowskaz; nie w mocy leży jej siła, ale w naturze.
Gwiazdy przechodzą przez wszystko: materię, disops, alal i mythal, sen i jawę.
Prawdziwe szlachectwo – świadomość że sami wybieramy ścieżkę.
Gwiazdy nie mogą pogwałcić żadnych praw.
POJEDYNEK DARÓW – aquiloński zwyczaj bezpośrednio związany ze stanowiskiem tzw. „brata” albo „siostry” czyli faworyta, zazwyczaj nie samego króla ale kogoś z rodziny, często następcy tronu (nazywany jest wówczas protektorem). Zaradny faworyt posiada znaczącą pozycję na dworze, ale prawo przewiduje możliwość zakwestionowania jego wpływów. Na mocy prawa ustanowionego przez Kerhara II zakazane są krwawe pojedynki pomiędzy członkami elit. Oponenci faworyta mogą jednak – wykorzystując odpowiednią okazję, np. święto państwowe lub dzień urodzin protektora- wyzwać go na tzw. „pojedynek darów. Faworyt i jego przeciwnik przekazują protektorowi po jednym darze. Ogromne znaczenie w tym systemie ma uczciwość i honor protektora, który powinien wykazać się chwalebnym obiektywizmem. Zwycięzca pojedynku darów może zażądać usunięcia faworyta, zdarza się, że sam zajmuje to stanowisko.
AQUELIN NA WIDMOKRĘGU
Dusza (jest złożona ze światła, ciało: mrok, umysł: ogień, dusza (światło) łączy wszystkie te elementy) Aquelin zostaje porwana przez nuranów (Sengr akhArhay) w 1836 roku I E. Uwięziona na wyspie na Widmokręgu (sfera/ międzyświat odkryta przez nuranów; jest dostępna jedynie dla dusz, można do niej wejść tylko na statkach umarłych) w Wieży ... Dodatkowo n. wystawili wielu strażników zdolnych do walki z duszami i nie tylko. Wielu tanelfów próbowało się tam wedrzeć; co prawda dusza tanelfa oddzielona od reszty jego istnienia znika (nikt nie wie co się z nią dzieje) ale w końcu dusza Aquelin została tam jakoś przeniesiona (jej ciało i umysł pozostały w Aquilonii (?); zamknięte w kryształowej trumnie umieszczonej w jej pałacu – rosły w nim jabłonie, drzewo Aquelin i późniejszy symbol Aquilonii). Wszystkie te próby spełzły na niczym – co robił Victor? – w końcu honor tanelfów musiał ulec; wezwano sayan. Przebili się. Mimo to nie zdołali wedrzeć się do wieży. Jeden z nich zginął, wrócił – razem z towarzyszami ustalili w miarę bezpieczne przejście, strzegąc wędrowców udających się do Aquelin. Odcięta od swego królestwa choć nie mogła nim już władać za pośrednictwem posłańców przekazywała zbawienne rady dzięki którym utrzymywała się Harmonia. Ok. 1300: nuranowie przypuszczają szturm; wszyscy sayanie giną, część powraca (ich moce różniły się od mocy innych sayan; byli nazywani Wojownikami ...). Na ok. 200 lat Wieża odcięta od świata. Wielu śmiałków próbowało się tam dostać ale nikomu się nie udało aż do 516 II E kiedy bóg ... przedarł się nie tylko na wyspę ale i do Wieży: uwolnił Aquelin po
latach niewoli. Wszystko to było częścią planu nuranów który zaczął się w chwili porwania duszy Aquelin. Za niepojętą cenę sojuszu z mocą która pochłania dusze tanelfów zamknęli Aquelin na Widmokręgu; po odcięciu Wieży zniszczyli ją, jednocześnie nakłonili Białą Damę (Demon Światła VI poz.) żeby ją zastąpiła. Bóg-Heros (przydomek nadawany tym bogom którzy walczyli dla dobra śmiertelników, ten nie będzie tak nazywany) dotarł do wieży bez walki i oszukany sprowadził do Aquilonii „Aquelin”. Biała Dama rozpętała wtedy jedną z największych wojen na Zachodniej Turblanda (objęła zarówno północ jak i południe); Biały Obłęd. W pewnym momencie zrezygnowała z podsycania konfliktu zamknęła się w pałacu i nie odpowiadała na wezwania. Bez jej „kierownictwa” wojna zakończyła się; dopiero po przysiędze pieczętowanej gwiazdą zrozumiano kto wywołał całą wojnę; przez kilka miesięcy nikt nie ważył się wejść do pałacu. Gdy wreszcie to się stało na tronie siedziała Aquelin > przemiana w Białą Damę > śmierć kilku osób > BD znika. I wtedy wojna zaczęła się na dobre: osłabione królestwa zaatakowało Shidygzai. Ciało Aquelin zostało oszpecone, ale przetrwało. Wędrowcy którzy dotarli na Widmokrąg (Wieża) odkryli że dusza Aquelin została zniszczona ale że jej esencja przerwała w samych fundamentach Wieży i wyspy; niemal każdy kto tam zasnął doświadcza proroczych snów dających odpowiedź na problemy z jakimi przybył. Do dziś jest to jedna ze słynniejszych wyroczni.
II E
510 – „Aquelin” (Biała Dama) uratowana z Widmokręgu.
510 – 546 – drugie panowanie „Aquelin” (w rzeczywistości: Biała Dama).
517 – 546 – Biały Obłęd.
546 – 550 – druga Wojna Bolesna.
564 – powstanie Uhelnortu.AAAAA! do zmiany! (niektóre patenty of korz):
18 czerwca 1025 roku w czasie polowania na kraverna zginął Tenkret IV Thessaryda. Obecnie w imieniu trzynastoletniego Angramira rządzą królowa – regentka Idirme Averjul, wdowa po królu oraz Czarnoksiężnik Zoray. Królowa jest znana z wielu wystąpień przeciwko Zakonowi (najpoważniejszy incydent miał miejsce trzy lata temu kiedy komtur państwa Południowo – Zakonnego, Laisa Rosegiar, przybyła do Esteine aby zabiegać o zawarcie sojuszu zaczepno – odpornego przeciwko szaranom. Na uroczystej uczcie rycerzom Feniksa podano duszone mięso ptaków, co nieomal skończyło się masakrą – według relacji naocznych świadków przerażona Idirme uciekła z sali gubiąc po drodze koronę. Na szczęście Tenkretowi udało się załagodzić sytuację, ale o żadnych układach nie mogło być mowy – po pierwsze znieważeni rycerze opuścili stolicę następnego ranka, po drugie królewski projekt udzielenia pomocy finansowej Zakonowi został odrzucony przez Radę Koronną1. Prawie przez cały czas rządów męża odsunięta od polityki, tydzień po jego śmierci wysunęła propozycję odebrania ziemi państwu Północno – Zakonnemu i przekazania jej w lenno Mahadom, którzy połączeni z wojskami Aquilonii zajmą opuszczone przez Feniksów twierdze. Na razie Rada zwleka z decyzją – chociaż taki układ byłby dla królestwa ogromnie korzystny (wydobycie w aquilońskim paśmie Armed Thangor po osadzeniu tam Zakonu spadło niemal do zera) to oznaczałby wojnę z Zakonem, który chociaż atakowany przez szaran ciągle ma dość siły aby bronić swych twierdz. Poza tym rasy długowieczne, pamiętające jeszcze III wojnę stygijską są przeciwne osłabianiu granicy. Jak na razie w Radzie ścierają się dwa stronnictwa. Tymczasem w kraju zaczynają podnosić się głosy, że królowa oraz Czarnoksiężnik dążą do zawarcia rozejmu ze Stygią, co oznaczałoby złamanie ponad trzytysięcznej Tradycji. Oczywiście „zdrajcy narodów” po sprawiedliwych procesach są przykładnie karani, ale w świetle ich głosów sprawa przejęcia opieki nad Klucznikiem przez Czarnoksiężnika (koniec czerwca) nabiera niepokojącego znaczenia. Jeśli chodzi o stosunki z tanelfami są one poprawne, a nawet idą ku lepszemu; Rada Koronna z inicjatywy królowej zrzuciła w lipcu resztki starego prawa nakazującego tanelfickim kupcom przejazdu przez Wesindan2. Stosunki z krasnoludami także się poprawiły; oprócz wyżej wspomnianych rozmów z Mahadami Aquilonia pogodziła się w końcu ze stratą Kadrey (27 grudnia w samym Kadur przypieczętowano układ; na jego zawarcie bez wątpienia miały wpływ wieści ze Wschodu o dominacji krasnoludzkiej w Erednanie) w zamian za co aquilońscy kupcy zyskali kilka przywilejów handlowych, min. prawo czwartego miejsca3. Wywołało to niezadowolenie środowisk radykalnych, ostrzegających przed stygijsko – krasnoludzkim spiskiem mającym na celu rozgrabienie królestwa. Większość narodu jest jednak z tego układu zadowolona – z oczywistych względów kupcy i szlachta, która od dawna bolała nad tym, że Aquilonia zajmowała miejsce po Stygii. Najbardziej niezadowolony jest lord Cormyru, który stracił nadzieję na odzyskanie wyspy należącej pięć wieków temu do hrabstwa Hendor (Cormyr).
patrz także: Szaranie (Wielka Wojna), Historia, Kartaldor: Biała Dama, Uhelnort (Sztorm), Tradyr Młodszy
