wersja aktualna:
http://soap.kasiotfur.com/index.php?topic=403.msg2255#msg2255Intensywnie trwała też jego edukacja, pod kątem legend, historii, geografii, a przede wszystkim czytania i pisania. Przeczytał mnóstwo ksiąg w związku z , a w końcu także sam zaczął pisać. Wiersze, pieśni, historie, nigdy nie czuł się nasycony. Gdy coś miał, chciał więcej i dążył do tego całym sobą. Dość szybko też przyswoił sobie umiejętność gry na lutni. Gdy wszedł w wiek bardziej dorosły, zaczął niektóre wieczory spędzać w miasteczku usytuowanym przy zamku w którym mieszkał. Rodzice nie pochwalali tego, ale nie mieli też możliwości go powstrzymać. Już wtedy, jego postać, w przeciwieństwie do srogiego ojca, Laurenta Scorcese, zaczynała być poważana i lubiana przez poddanych. To on ratował nie raz wioski przed różnego rodzaju zagrożeniami. Jednocześnie też, był dość przyjacielski i otwarty na ludzi, czym zaskarbił sobie jeszcze większy szacunek, a także dużo uwielbienia ze strony płci przeciwnej. Nowymi pieśniami lub opowieściami z chęcią dzielił się z mieszkańcami miasteczka w największej karczmie. Jego przyjemna powierzchowność i miłe usposobienie szybko stało się znane w całym księstwie, a wkrótce także poza nim. Był ucieleśnieniem kobiecych marzeń o 'rycerzu na białym koniu'. Młody książę był jednak całkowicie pochłonięty innymi dziedzinami życia. Ciekawość świata pożerała go niemal od środka. Wciąż chciał więcej i więcej. Uczyć się, poznawać, doświadczać. Jego pragnienia nie były zrozumiałe dla rodziców, którzy z coraz większym niepokojem, patrzyli na poczynania swojego pierworodnego. Chcieli by ich jedyny syn, znalazł sobie żonę i przejął po nich władzę nad księstwem. Victor za to, zaczął coraz częściej znikać. Najpierw na kilka dni, a później zdarzało mu się nie wracać całymi tygodniami. Podróżował po swoim i okolicznych państwach, walcząc z nudą i poznając coraz więcej. Wciąż czuł jednak niedosyt. Chciał być dalej, zwiedzić wszystkie miejsca, o których dotychczas zaledwie słyszał lub czytał. Jednocześnie brał też udział w zbrojnych wyprawach przeciw ciągłym najazdom rodu Ravenloth z sąsiedniego księstwa. Scorcese byli jedynymi nie do końca elfimi (mają domieszkę ludzkiej krwi) władcami w rozległej elfiej krainie. Z większością sąsiadujących hrabstw, żyli w stosunkach neutralnych, ale zapatrzeni w czystość ras panujących Ravenlothowie, postawili sobie za cel, wyplenić, ich zdaniem, plugawy ród, rzucający cień na ich pojęcie władzy. Młody hrabia był dla nich szczególną solą w oku, jako, że zaskarbił sobie sympatię innych rodów. Gdy Victor miał około 20 lat, spór nawet wydawał się ucichnąć. Uśpiło to nieco czujność w księstwie Scorcese. Jednak podczas jednego z wyjazdów, Victor został napadnięty i porwany przez Madricka Ravenloth, syna Cassandry i Vittoria Ravenloth, oraz jego najemników. Dla księżnej był to ogromny cios, a obecnego księcia Scorcese, jawne wypowiedzenie wojny. Bez młodego hrabiego, mocno podupadło morale wojsk, a także sprzymierzeńcy szybko odwrócili się. Sytuacja stała się beznadziejna, gdy Victor prawie rok przebywał w niewoli, wojska Ravenloth zdołały dotrzeć aż do stolicy (Revinon) hrabstwa Scorcese. Mimo desperackich prób obrony, podpalono część zamku i rodzice Victora zginęli. Ravenloth tym samym, zajęli tereny wcześniej należące do Scorcese. Niewiele później, ostatni z rodu, zdołał uciec więżącemu go Madrickowi. Nie była to jednak idealna ucieczka, ponieważ potomek rodu Ravenloth, zdążył rzucić na niego potężny czar lokalizacyjny, pozwalający mu namierzyć Victora wszędzie. W niewoli nie był traktowany absolutnie tragicznie, ale pozostały mu blizny na plecach, strach przed małymi, zamkniętymi miejscami, czasem wpadający w klaustrofobię. Stracił też wtedy prawe oko. Wrócił do opuszczonego i zniszczonego wojną księstwa. Dowiedział się, że jego rodzina nie żyje, a Ravenloth przejęli jego ziemie. Madrick ruszył za nim w pogoń, a on sam postanowił zebrać więcej siły i umiejętności, aby zemścić się na rodzie Ravenloth oraz odzyskać swoje ziemie...
