Bardzo stara magia odkryta dawno temu przez jakiś zapomniany teraz lud: magia która pozwala wezwać wizję istot które płonęły najczystszą, najmocniejszą Esencją. Im Esencja potężniejsza, tym łatwiej wezwać daną istotę, ale - jednocześnie - tym trudniej zrozumieć czym dokładnie była i do czego dążyła. Przykładem ekstremalnym jest wezwanie Esencji Stwórcy; nawet w obecnych, schyłkowych latach jej blask, BLASK płonie z mocą tysiąca Słońc i nikt kto ośmielił się na nią spojrzeć nie zachował wzroku (a wielu stoczyło się w głęboką Umbrę). Teoretycznie każda istota posiadająca choćby płomyk Esencji zostawia po sobie ślad i można do niej dotrzeć zagłębiając się w Chwałę Esencji. Jest to jednak niezwykle trudne.
Magia nie ma ustalonej postaci. Dla większości piśmiennych istot Chwała zamanifestuje się jako niezliczone zwoje białych jak kość pergaminów pokrytych czarnymi znakami, imionami i opisami dokonań. Dla innych mogą to być aleje posągów, niebosiężna czarna wieża, pole mieczy, a nawet chmury na niebie.
Chwała jest jedną z podstawowych metod zbierania wiadomości o kyarach (istotach które rozwinęły nadludzką Esencję).
Seker Gyorim: wspaniała i straszliwa odmiana wyżej opisanej magii, stworzona podczas Legendy przez Tanelfa, Herdaina i Ezurianina 1]. Seker Gyorim, Księga Śmiertelników, to jakby wybór z Ksiąg Kyarów, rejestr który obejmuje wszystkich* ludzi i zapisuje ślad każdej*, nawet najdrobniejszej Esencji jaką człowiek oddał sprawie Pierworodnych. Nie potrzeba żadnego skryby, żadnych świadków - wyobraź sobie że Księga jest "duchem Esencji" który wychwytuje i zachowuje wszelkie jej przejawy.
W przeciwieństwie do czytania Ksiąg Kyarów wezwanie Seker Gyorim nie wymaga żadnych umiejętności - osoba musi po prostu zostać wprowadzona w tajniki jej wzywania (nie zajmuje to zbyt wiele czasu). Jednak jej szczegółowe badanie to już zupełnie inna sprawa.
Można powiedzieć, że Księga jest wspaniała bo stanowi wieczne, wciąż potężniejące świadectwo tego że legiony śmiertelników stoją po stronie Pierworodnych w ich boju z Sidardem. Chwała tej Esencji jest tak wielka, że (podobno) wielu Ver'kar unika wzywania Księgi w obawie że osłabi ich ducha. Przecież dla Horrorów śmiertelnicy to jedynie żer! Być może jest w tym trochę prawdy, ale raczej nie za wiele.
Księga jest również straszliwa. Wiadomo, że Ezurianie nazywają ją Księgą Żywych: człowiek którego imię zapisano w Seker Gyorim będzie żył, jego życie zostanie oszczędzone nawet w ogniu najgorszej, najbrutalniejszej walki. Cała reszta śmiertelników, nieprzeliczone rzesze to w bezlitosnych oczach Ezurian chodzące trupy. Prędzej czy później zostaną zniszczeni razem z Sidardem.
Używanie (kilka podstawowych spraw):
1) Księga nie jest aż tak bezlitosna. Olbrzymią rolę grają dokonania przodków człowieka, ponieważ Pierworodni wierzą (muszą wierzyć) że Esencja jest nieśmiertelna. Dlatego okrutny Ekskanonik, rzucony na kolana przez kohortę ver'karskich zabójców, może zostać oszczędzony - pięć tysięcy lat temu jego pramatka walczyła u boku samego Archerona. Na tej samej zasadzie sam fakt bycia obywatelem niektórych krajów (np. Tradyru albo Aquilonii) daje człowiekowi wielki kredyt zaufania. (Tutaj wchodzi powyższy patent z Ver'karami unikającymi czytania księgi. Po tysiącleciach mieszania krwi i przenoszenia Esencji "każdy może się okazać krewniakiem każdego").
2) Imiona największych bohaterów zostają "podkreślone", tak że nie sposób ich przegapić. Układ treści cały czas się zmienia, w zależności od natężenia Esencji. Na początku znajdują się imiona herosów i może je przeczytać każdy kto potrafi wezwać Księgę - im dalej w głąb tym trudniejsza sprawa.
3) Wbrew temu co twierdzą Pierworodni, świadectwo Księgi bywa zawodne - mniejsza o przyczyny, ale tak po prostu bywa.
4) Paradoksalnie, jedni z najwybitniejszych znawców Seker Gyorim żyją w Imperium Erdańskim. Ich tożsamość jest pilnie strzeżona, a ich umiejętności pozwalają im wyłuskiwać zdrajców w szeregach armii filantropów.
1] Tanelf (Czarnoksiężnik) zbudował Żarno Kraftowe które "napędza" Księgę, Herdain nadał jej formę i zdolność samo-spisywania, a nienawiść Ezurianina określiła czyje imiona się w niej nigdy nie znajdą.
