Czym żywią się wszyscy krwiożerczy mieszkańcy bezkresu?
Trudne pytanie, ziemia bezkresu jest tak jałowa, że nie da się tam niczego uprawiać, tak wiec nie można karmić świnek żeby potem je jeść… Lwią częścią spożywanego przez cywilizowane istoty mięsa jest to pochodzące z hodowli Sitani (opisałem je już), kiedyś Ver’kar żywiły się ludzkim mięsem(
WTF?! JA TO NAPISAŁEM?!), ale ostatecznie hodowanie reniferopodobnych zwierzaków jest prostsze i bardziej wydajne. Życie można znaleźć wszędzie – ta fraza sprawdza się nawet na terenie bezkresu, pewne gatunki glonów i wodorostów przeszły ewolucję bądź mutację i zaczęły żywić się cierpieniem i nienawiścią przepełniającą tę krainę. Są one uprawiane przez wiele ras, szczególnie owocne są uprawy w pobliżu Rezerwatów stworzonych przez Ver’kar. Kolejnym jarskim posiłkiem mogą być pewne gatunki grzybów – żywią się one specyficznymi minerałami pochodzącymi niegdyś z dna oceanu tu istniejącego, a także wszechobecną energią cienia. Grzyby i wodorosty występują w wielu odmianach, jest parę ich gatunków, które osiągają zdumiewające rozmiary. Kilka innych jest podobnych do drewna – są używane tak jak ten materiał do budowy domów, tworzenia mebli czy palenia w piecach. Ale to już chyba dygresja od głównego tematu
Jak wygląda krajobraz bezkresu?
Charakterystyczna jest duża różnorodność koloru gleby i skał. Przechodzi ona z błękitu, przez fiolet w czerwień. Jest pozostałością niegdyś istniejącego tu dna morskiego i znajdujących się tu minerałów. Brak roślinności doprowadził do stworzenia gęstej warstwy pyłów i kurzu unoszącego się tuż nad ziemią. Bardzo łatwo go zaobserwować podczas poruszania się, wzbija się on w górę z każdym krokiem. W połączeniu z silnym wiatrem daje on efekt zamieci/burzy piaskowej. Na terenie bezkresu pole magnetyczne uległo załamaniu, stąd częste burze i wyładowania elektryczne na tym terenie. Dodatkowo znajdujące się w nim Ziemie Cienia pochłaniają promienie słońca, przez co przyległe do nich tereny znajdują się w permanentnym półmroku.
Istoty zamieszkujące bezkres, oraz ich zastosowanie:
Mashi – gatunek jaszczurów występujących min na martwym bezkresie. Długie na 3m (łącznie z ogonem). Wysokość w kłębie waha się do metra do półtora w zależności od podgatunków. Mięsożerne. Polują i żyją w grupach po tuzin osobników. Ostre jak brzytwa kły, tylnie szeregi zębów przystosowane do kruszenia kości. Dwa żołądki otoczone dziwną powłoczką (jej śluz ma niewielkie wartości bezbarwnej mocy alchemicznej ale tylko u żywych osobników) w jakiś sposób uodparniającą te bestie na zarażenie się chorobą poprzez zeżarcie padliny. Używane powszechnie w krajach mało jasnomagicznych za wierzchowce. Czasem tępi się im nieco kły bądź, częściej, zakłada specjalne obroże. Posiadają większą szybkość od konia, choć muszą częściej odpoczywać. Problem mogą sprawiać także ich ostre pazury u nóg i kończyn przednich, dlatego najczęściej się je usuwa bądź regularnie tępi. Odmiana pomarańczowych Mashi świetnie sobie radzi na pustyniach – jest przystosowana do gorącego klimatu i czerpie dodatkowa energię ze słońca, ma to oczywiście negatywne następstwa, w nocy Pomarańczowe Mashi zapadają w sen, są kompletnie nieprzydatne.
Tresura tych bestii wymaga specjalisty, najlepiej krasnoluda bądź szegena, tudzież innej rasy będącej uniknąć błyskawicznych i silnych kopniaków, uderzeń ogonem etc. Ver’kar pewne plemiona szegeńskie szkolą je na Mashi Bojowe, tworząc zdyscyplinowane grupy kawalerii bądź sprzedają je na inne dobra.
Wariaury – jedne z najbardziej osobliwych istot znajdujących się na bezkresie. Nie wiadomo jak się tam znalazły. Pierwsze wzmianki o nich pojawiają się relacjach Ver’kar z końca I Ery. Pewni badacze zastanawiają się czy nie wydostały się z jednego z rowów tektonicznych, wskazywać ma na to ich brak wzroku (widzą jedynie silne różnice w natężeniu światła), doskonały słuch i węch. Gabaryty tych istot są znaczne, wraz z ogonem posiadają długość 10m, rozstaw stawu biodrowego i barkowego to ponad 1m. Wyglądem przypominają nieco salamandry, z drobnymi różnicami, mają min krótszy ogon, około 1/5 długości ciała. Ale wróćmy do bardziej zaskakujących rzeczy. Badacze są zafascynowani ich układem trawiennym, jest on prawdziwą zagadką po dziś. Wariaury żywią się pewnymi gatunkami grzybów, występującymi głównie na martwym oraz pod powierzchnią ziemi. Jak wiadomo grzyby posiadają zaledwie znikome wartości odżywcze, te na bezkresie również. Pewien badacz wyliczył, że Wariaur musiałby jeść 42 godziny na dobę by zapewnić dostateczną ilość energii swemu potężnemu cielsku. Na czym polega więc tajemnica? Proces trawienia tych istot jest niezwykle złożony – posiadają aż 6 żołądków, z czego czwarty jest niezwykle duży, transportowany do niego pokarm jest tam maksymalnie zagęszczany i pozostaje tam przez około 20h, następnie rusza w dalszą drogę po przewodzie pokarmowym. Istnieje hipoteza, że podczas tych 20h pokarm zachodzi w reakcję z enzymami i pobiera energię z otoczenia. Analizy potwierdzają duże zawartości środków odżywczych po tym okresie. Jak dotąd niewiele ponad to udało się ustalić.
Wariaury hodowane są głównie na Martwym, służą tam za pewien odpowiednik zwierząt pociągowych. Karawany, kopalnie, wyrąb lasów koralowych, towarzyszą we wszystkich tych czynnościach.
Ród Kre’magna wyspecjalizował się w specjalnych mutacjach trochę zmieniających te istoty. Jest parę ich wariantów, od prostego zwiększania ich wytrzymałości i wydajności po przekształcanie ich w potworne wierzchowce bojowe.
Cieniostwory - opis znajduje się na końcu drugiego posta w
tym temacieSitani - istoty podobne do reniferów zamieszkujące Martwy Bezkres. Żywiące się wypaczoną energią, która wypełnia jego tereny. Ulubione pożywienie cieniostworów. Nie są jednak łatwą zdobyczą. Czujne, inteligentne i szybkie. Hodowane przez Ver’kar i innych mieszkańców bezkresu. Używane jako wierzchowce min. przez istoty zamieszkujące Rezerwaty rodu Ran’nir.
