ISTOTY GRANICZNE - Nazwę zawdzięczają temu, że naukowcy lokują je między Istotami Powstałymi a Stworzonymi. W rzeczywistości nie bardzo wiadomo w jakich okolicznościach przychodzą na świat, choć istnieje kilka koncepcji. Najsławniejszy badacz Istot Granicznych – Ramanyu Gandhar – w swoim dziele „Droga Talentu” zajmuje się między innymi ciekawym faktem, że posiadają one imiona – to właśnie różni je od istot Powstałych – a także że posługują się specyficznym rodzajem magii roboczo nazwanym Wszechmagią. Według Gandhara te dwa czynniki wskazują na pochodzenie Istot Granicznych z miejsca nieznanego współczesnej nauce. Nie ulega wątpliwości że Wszechmagia jest ewenementem bo nie stanowi środka do osiągnięcia celu, jest raczej esencją życia Istoty Granicznej i naturalnym efektem jej działania. Każda taka Istota powstaje wyposażona w określony talent, który zazwyczaj – mowa tu o kilkudziesięciu udokumentowanych przypadkach – zawiera się w dziedzinie sztuki (muzyka, malarstwo, poezja). Aby żyć musi nieustająco ten talent wykorzystywać, tak jak człowiek musi oddychać i jeść. Jednocześnie zaś potrafi za pomocą talentu uzyskać dowolny efekt, jakby określone czynności związane z daną umiejętnością działały jak zaklęcie. Ramanyu Gandhar, który mimo usilnych poszukiwań nigdy nie miał okazji porozmawiać sam z taką Istotą, ale zebrał sporo relacji od osób którym się to przytrafiło, sformułował koncepcję „poszukiwania”. Zauważył mianowicie, że Istoty Graniczne nie wykorzystują swojego daru na Demoniczny sposób, to znaczy dla zdobycia większej siły. Wydaje się, że potencjalnie mogą osiągnąć wszystko, jednak rzadko zdarza się, by wywoływały spektakularne efekty. By tego dokonać instynktownie sięgają po swój talent szukając odpowiednich środków – melodii, obrazu, wiersza – by osiągnąć to, czego chcą. Wygląda to jak przypominanie sobie czegoś, co znało się dawno temu; niewykluczone więc, że Istot Granicznych jest w rzeczywistości zaledwie kilka i budzą się do życia raz na jakiś czas, by potem znowu zasnąć, zniknąć i częściowo zapomnieć o tym, co widziały wcześniej. To tłumaczyłoby „przypominanie” sobie talentu, a także to, że Istoty znają nieraz wydarzenia, które – wedle ich własnych słów – dokonały się przed ich „przybyciem”.
Teoretycznie więc możliwości Istot Granicznych są niewyobrażalne, ale w praktyce znane są zazwyczaj jako cudowni artyści. Kochają swój talent, rozwijanie go jest nierozerwalnie związane z ich życiem. Charaktery miewają bardzo różne, niektóre brzydzą się przemocą i pragną, żeby otaczało je szczęście, inne nie chcą niczyjego towarzystwa i poświęcają się tylko samodoskonaleniu, jeszcze inne mogą zachowywać się w sposób zupełnie niezrozumiały.
Pewien Demon Mroku Podwójnego Bazaltu, w chowańcu imieniem Fiarfhanthan, zainteresowany ich możliwościami po dwudziestu latach poszukiwań znalazł Istotę Graniczną o talencie Głosu. Przeprowadził na niej szereg doświadczeń, zbadał przepływ energii i efekt uniemożliwienia Istocie wykorzystywania daru. Wynikło z nich jasno, że Istota odcięta od talentu gaśnie jak człowiek bez jedzenia. Cdn.
