Dalok Chawram (984-pan.1005-1027): dziedziczny książę Dzielnicy Anrun, głowa rodu Chawram i bezpośredni wasal Korony Aldoru. Senior czterech rodów anruńskich: Thelien, Madhar, Lersz i Ekei. Jego żony: Lesta Thelien, Karsa Madhar, Varve Ekei. Żadna nie dała mu ani syna, ani córki. Miał dwoje bastardów: syna Nirgana, zwanego Panem Gerery i córkę Ossetnę, żonę Imirny Jesieni.
Ojcem Daloka był Fosg III zwany Nûmaga, „Numowa dłoń”. Był to silny i okrutny władca, którego Bogowie obdarzyli wielką charysmą. W 1005 roku, tuż przed śmiercią, wymógł na księciu Thelien, Nemanu, że ten zawsze będzie wspierać jego syna. Dalok objął władzę mając 21 lat i od razu musiał się zmierzyć z buntem książąt, pragnących poluźnić jarzmo nałożone im przez Fosga. Oficjalnie zwyciężył dzięki pomocy Awdamira Dawroj, Króla Korony Aldoru; publicznie było jednak wiadomo, że panowanie zawdzięcza Nemanu Thelien, który w krytycznej chwili złamał obietnice złożone buntownikom i przeszedł na stronę Daloka. Głowy rodów Thelien i Madhar zostały ułaskawione, głowy Lersz i Ekei – spadły. Władza dziedzica została ugruntowana.
Pierwszą żonę, poślubioną w 1005 roku Lestę Thelien, Dalok gorąco kochał. Rokrocznie ich dzieci rodziły się martwe lub umierały po kilku miesiącach; żadne środki nie skutkowały. W 1014 roku Lesta umarła w porodzie, razem z synem. Daloka ogarnęła umbra z której nie pragnął się wyrwać. Żył przytłoczony żalem i bezsiłą, a tymczasem władza książąt zaczęła wzrastać.
W 1019 roku na dwór w Zerd, stolicy Anrun, przybył człowiek przedstawiający się jako Haran, asceta z Ostatniego Miejsca. Bez wielu wątpliwości można stwierdzić, że był to Kapłan z Kraju Zagranicznego, przywódca kultu Plagi. Ukazał on Dalokowi, że w cierpieniu można odnaleźć wiecznotrwałą ekstazę, stan nieprzemijalnego szczęścia – droga prowadzi przez eskalację bólu i strachu. I Dalok zgodził się nią pójść. Obłąkany i otumaniony przez Kapłana, książę Dzielnicy Anrun posunął się nawet dalej: postanowił rozprzestrzenić dobrodziejstwa tej ścieżki na wszystkich swoich poddanych. Środkiem do tego celu miała być Plaga. Kapłan zniknął, a Dalok wrócił do życia; publicznie sądzono, że wreszcie otrząsnął się z rozpaczy. Zdołał wciągnąć w swoje szaleństwo Kranda Ekei oraz Bittaka Madhar, utrzymując ich w posłuszeństwie dzięki wsparciu sekretnych sojuszników których zostawił mu Kapłan. Nadar Lersz, patriota który uratował kiedyś życie Felgeborowi Dawroj, pozostał niewtajemniczony.
W 1020 roku Dalok sprowadził ossentharskiego kata; zostało to odebrane jako demonstracja pokojowego nastawienia do Monarchii oraz próba odbudowy podupadłego autorytetu. Podobna decyzja, podjęta w centralnych Dzielnicach wywołałaby burzę i szalone kontrowersje; niestety, ze względu na oddalenie i małe znaczenie Anrun – przeszła niemal niezauważona. Oprócz tego, publicznie sądzono że najęcie kata pogrążyło Daloka w beznadziejnych długach. Nie bez znaczenia był też brak jakiegokolwiek potomka; ciągłości rodu groziło zerwanie. Z tych powodów władcy Aldoru przestali uwzględniać go w swoich planach; Anrun pogrążyło się jakby w cieniu.
W 1020 roku Dalok poślubił Karsę Madhar, w 1022 Varve Ekei, a w 1023 przyjął na służbę Druvę Lersz, zamiast żony z tego rodu. Dwie pierwsze kobiety były bez wątpienia oddane kultowi; Druva prawdopodobnie również. W 1025 roku zawarł układ z Tharinem Teinem, wodzem mahadzkiego klanu Azmazan. W swoim szaleństwie odsłonił przed krasnoludem swoje zamiary i – jak mu się wydawało – przekonał go do nich. Tharin podjął się budowy fortyfikacji na Polach Roin, fortyfikacji które miały odciąć Dzielnicę od reszty Królestwa. Jednocześnie, nie zwlekając porozumiał się z Ekeraskiem. Wywiad Aldoru który od dłuższego już czasu uważnie obserwował poczynania Daloka, teraz otrzymał ostatnie elementy pełnego obrazu. Postanowiono zniszczyć wszystkich wrogów dwoma potężnymi uderzeniami. Żołnierze Ekerasku zaatakują niespodziewanie Zerd, serce Dzielnicy, a kilkutysięczne, doborowe wojska wkroczą od południa, otwartymi przez krasnoludów umocnieniami. Do tego czasu armia miała stacjonować ukryta w Regionie Aeddan, na południe od Anrun. Z obu stron trwały gorączkowe przygotowania, lecz Aldor posiadał nad zdrajcami przewagę wiedzy. W 1027 roku, na kilka miesięcy przed rozprawą Felgebor II wybrał Daloka na tradycyjnego opiekuna swojej ukochanej córki, Mithel, i wysłał ją do Anrun. Czynił to z rozdartym sercem – ale dzięki temu utwierdził księcia i jego popleczników w mniemaniu że ich plany pozostają tajemnicą. Mithel wybrano również ze względu na Bascanna, który ślubował jej bronić i którego, zanim został wyznawcą Olkana, nazywano w Detmarchii „Siepaczem”.
Zostały dwa tygodnie do wyznaczonej daty, kiedy jak z błękitu pojawiła się w Anrun bezimienna drużyna. Byli to: książę-renegat Victor Scorcese, Tanelf, oraz ludzie: Mówczyni Grzmotu Lintra zwana Dadronei, Tłister z Puerte Venture, Riodarin zwany Błękitnym Magiem i Nadal. Ich celem było początkowo zmierzenie się z Vrentelianem, Smoczym Rycerzem, który zapowiedział że w niedługim czasie będzie przejeżdżać przez Zerd. W tej walce Pancerzem i Paszczą kohorty był książę Victor, Szponem Riodarin, który zdobył wierzchowca, Ogonem Lintra i Tłister którzy zaklęli rynsztunek. Przy trzecim najeździe Vrentelian zniósł Victora z siodła. Tanelf zdołał wytrzymać ćwierć zakonu (kwadrans) walki mieczowej, w której udało mu się powalić Smoczego Rycerza na jedno kolano. Ku hańbie Daloka, żaden z jego wojowników nie podjął wyzwania.
Kiedy drużyna odzyskała siły, Krand Ekei zgodził ją do walki z grupą banitów, nieuchwytnych dla dzielnicowych żołnierzy. Był to podstęp Daloka, który chciał pozbyć się niewygodnych przybyszów. Publicznie uznano ich za zmarłych, gdy nagle pojawili się pod Zerd, porwali Mithel oraz Tharina i uciekli na wschód, w stronę Imrakl. Podczas starcia z banitami odkryli część prawdy; dlatego uratowali Mithel której życie było zagrożone i pojmali Tharina którego początkowo uznali za wroga. Sytuacja została jednak szybko wyjaśniona, a przywódca Azmazanów skontaktował ich z Ekeraskiem i drużyna zgodziła się wziąć udział w zniszczeniu Daloka.
Ekerask zaatakował wczesną nocą 30 sierpnia; dzięki wsparciu drużyny zwycięstwo było błyskawiczne i miażdżące. Zaledwie kilku wrogów zdołało ujść z pogromu. Lintra, Mówczyni Grzmotu, wezwała do walki duchy wszystkich wiernych ludzi Królestwa. Tysiące umarłych którzy żyją wiecznie z Hernem Łowcą, Slainem i innymi bohaterami na czele, zniszczyło doszczętnie sekretne wojska Daloka. Fosg Nûmaga, martwy od dwóch dekad, zabił własnoręcznie swojego syna. Nie ma też wątpliwości i tutaj: Lintra Dadronei pokonała i zakończyła życie Taia, tego który sto lat temu był doradcą Hargona Diabła i który przelał rzeki krwi na Zachodzie i Południu. Victor Scorcese w pierwszym starciu ściął Kunga, znienawidzonego w Aquilonii odmieńca, przeklętego na Północy mordercę Venelina. W drugim zabił wroga może jeszcze groźniejszego: kata z Edra Naibel – który podobno mógł zginąć tylko z ręki swego pana... Riodarin pokonał Hezdera Khulta, bestię która zbyt długo już niszczyła ludzi Aldoru; ciężko ranny Hezder zdołał się tymczasowo wyratować ucieczką. Tłister z Fuerte Venture zniszczył dwóch kolejnych sprzymierzeńców Daloka, dwie jeszcze nie rozpoznane istoty z których jedna była uskrzydlona. W tej straszliwej walce ucierpiała część miasta.
Wyrokiem Purpurowego Trybunału z zimy 1027 roku, krew rodu Chawram zostaje uznana za wyklętą. Za burzenie jasnomagii, za zbrodnie przeciw istotom, za zdradę Korony Aldoru Dalok Chawram
