Śniło mi się coś takiego:
Poznałem kobietę, która była mną chorobliwie zafascynowana, tzn. czułem, że coś jest nie tak w jej nastawieniu do mnie, trudno to było uchwycić. Z Biszboszem pojechałem do ośrodka, który ta babka prowadziła - mam wrażenie, że chciała żebym tam zaczął pracować, ale nie pamiętam na czym ta praca miałaby polegać. Razem z Anką chodziliśmy po ogrodzie, który przylegał do domu (rosły w w nim tylko drzewa, niemal w całości zrobione z posplatanych korzeni, nie było trawy, tylko goła ziemia i jeszcze więcej korzeni). Stwierdziliśmy, że musimy stąd odjechać, ale wiedzieliśmy że ona spróbuje nas (mnie) zatrzymać. Chyba próbowaliśmy złapać autobus, ale z jakiegoś powodu - ta kobieta schodząca po schodach - to się nie udało. Wtedy Pinek stwierdził że musimy iść w góry, do jakiegoś klasztoru. Zapadał zmierzch, stoki były bardzo strome, odsłonięte. Piotrek szedł ostatni, wszystko było bardzo prawdziwe. Pomyślałem, że sytuacja jest pod kontrolą, jeśli ona wyśle za nami ludzi zobaczymy ich z daleka i będziemy mogli zepchnąć na nich kamienie. Ale wtedy zrobiło się jeszcze ciemniej i w dole pod nami zobaczyłem jakiś wielki czarny kształt. Wydawało mi się że to niedźwiedź, co samo w sobie było cholernie nieprzyjemne, ale wtedy zobaczyłem że to jest człowiek, długi na jakieś trzy metry, czarny jak smoła, sunący tuż przy ziemi jak pająk. To coś mnie goniło i zdecydowałem się zostać z tyłu, żeby reszta mogła uciec, ale na tym skończyło się moje bohaterstwo - stwierdziłem że muszę się obudzić.
