AAA! To jest naprawdę nieobrobione! Opisano tutaj też wydarzenia mające miejsce po pierwszej Erze!Władza: w herdzie, języku herdainów Dazak Ferul jest nieprzetłumaczalną grą słów; dosłownie oznacza „rządy pięciu”. Jednocześnie fels, ezlod, rišuk, uzduk, lorud oznaczają kolejne palce (od serdecznego do kciuka), a ich pierwsze litery tworzą słowo „ferul”; jest to więc „pięć palców” czyli dłoń. Takie właśnie było społeczeństwo herdainów: podzielone na pięć, współdziałających w nienaruszonej harmonii, części. Felss byli twórcami sprzętu „pokojowego”, ezlôd żywności, riškûd budowniczymi, uzkûd twórcami sprzętu wojennego. Lorda pełnili specyficzną funkcję. Nie istniała żadna stała władza centralna, ani jakiekolwiek mechanizmy kontroli; każda jednostka mogła reprezentować całą resztę. Mogło tak być jedynie dzięki herud, cesze właściwej niemal wszystkim herdainom, niezbyt dokładnie tłumaczonej jako stałość. Była to raczej całkowita niezmienność; jeśli Dazak Ferul było z kimś w wojnie to wojna ta trwała po kres istnienia wroga, jeśli herdain był riškudem, pozostawał nim do końca życia, a jego potomkowie byli nimi także, po śmierci herdain trwał we wszystkim co tworzył, także w swoich dzieciach. Ten lud nigdy nie ugiął się przed niczym Gdy Dauros udał się do Ereng z prośbą o otwarcie Nibadri Khrimy dla niego i jego ludzi, odmownej odpowiedzi udzielił mu pierwszy napotkany herdain. Dauros cierpliwie poprosił o widzenie z wodzem Dazak Ferul, a herdain nie rozumiejąc o co mu chodzi odesłał go do swej siostry, ta do swojego przyjaciela, itd.; misja nieszczęsnego posła skończyła się całkowitym fiaskiem. Wspomniani wyżej lorda, byli najbliżsi wodzom w pojęciu Daurosa, działali tylko w dwóch wypadkach: gdy herud nie mogła rozstrzygnąć problemu (np.: gdy sojusznik stawał się wrogiem) lorda podejmowali decyzję czy walczyć czy to zignorować oraz w dwóch momentach życia każdego herdaina: przy jego narodzinach, kiedy sprawiali że lekko różnił się od swoich rodziców oraz gdy wykonywał dzieło swojego życia.
Fortyfikacje Dazak Ferul przewyższały shidygzaiskie ale skierował się na nie główny impet disopsu. W przyszłości miało się to zdarzać jeszcze wielokrotnie; tak jakby Ereng (herd. „Żelazne”, ob. A. Erevangrim) go przyciągały; przyczyną była Klątwa Bogów Sidardu (legendarne Drugie Przekleństwo Herdainów). Wszystkie pięć królestw bardzo ucierpiało, ale żadne nie upadło. Potop przetrwali również Herdainowie w swojej siedzibie Uzbad-dum, wzniesionej w Ereng, które wzmocnili żelazem. „Pięć Królestw (herdaińskich)”
Hader zawarło (połączyło) w końcu układ z herdainami – Pierworodni z Ereng zamknęli dla Smoczych Rad oraz ich sprzymierzeńców Nibadri Khrimę w zamian za shidygzaiską Gladmę. Sześć i pół tysiąca herdainów pod wodzą Lugrûshaduka w tym samym roku zasiedliło nowy nabytek. W 18 roku Henerdh renZan Njagdara wzniósł Zanvasan, łącząc ponownie Krahaxa, oraz wydobył zatopione ziemie, zamykając Zieloną Powódź na obszarze dzisiejszego Morza Szmaragdowego. Demonica została zniszczona i przekształciła się w Szemar Agad (ob. M. Szmaragdowe). W
roku moc herdainów niepomiernie wzrosła: na Gladmie pojawił się Szak’gora. Taki obrót wypadków był dla Hader niezwykle korzystny z dwóch względów; po pierwsze żadna siła prócz niego samego nie mogła złamać porozumienia między nim a Dazak Ferul – porozumienia zabezpieczającego północną granicę Shidygzai. Odrodzenie herdainów i wzrost ich siły było więc bardzo korzystne. Druga zaleta była nawet ważniejsza, ale zna ją niewielu Chronologów. Szak’gora był jedną z potężniejszych Istot Kryształu; prawdopodobnie wystarczyłby mu szeregowy nuran aby dowiedzieć się o swoim „krewniaku” znajdującym się we władzy Hader. A następstw zdobycia takiej wiedzy przez jakąkolwiek Istotę Kryształu nie był w stanie przewidzieć nawet sam Nuran.
Hyrkannar opuścił Gladmę, umykając przed Dematuzanem; wyspa – złoże bezcennej substancji ostatecznej (= diament dziesięciokrotny) – została przejęta przez Shidygzai. Mimo to, kiedy w roku 17 Hader zawarło (połączyło) w końcu układ z herdainami (pierworodni z Ereng zamknęli dla Smoczych Rad oraz ich sprzymierzeńców Nibadri Khrimę) w zamian zgodzono się oddać im Gladmę. Liczni herdainowie pod wodzą Lugrûshaduka (Kelrefarda) w tym samym roku zasiedlili nowy nabytek. W 20 roku ich siła niepomiernie wzrosła: na Gladmie pojawił się ksenelit zwany Szak’gora, przez wielu uważany za odrodzony fragment Rigaz-Radinu (>Gladma). Lugrûshaduk użył jego mocy min. do stworzenia bariery, której do dziś nikt nie sforsował. Pod jej kloszem założył miasto, noszące nazwę wyspy na której powstało, jednakże z czasem zyskało ono inne miano: Kryształowa Twierdza. Z początku rozwijało się prężnie i było siedzibą herdainów, którzy bardzo szybko zasiedlili pobliskie rowy, zakładając w nich kopalnie i osady. Nie trwało to jednak długo.
Wbrew pozorom dla Hader taki obrót wypadków był niezwykle korzystny. Po pierwsze żadna siła nie mogła złamać porozumienia z Dazak Ferul – porozumienia zabezpieczającego północną granicę Shidygzai; odrodzenie herdainów i wzrost ich siły było więc bardzo sprzyjające. Druga zaleta była nawet ważniejsza, ale wie o niej niewiele istot; większość z nich jest objęta Gigâmem. Szak’gora, jeden z potężniejszych ksenelitów od szeregowego nurana mógłby się dowiedzieć o swoim zniewolonym przez Hader „krewniaku”; następstwa byłyby dla Shidygzai co najmniej katastrofalne.
Twierdzono że wszechpotężni nuranie nie mogli przecież tak łatwo pogodzić się ze stratą Szak’gora. Jest to błędne przypisywanie motywacji charakterystycznych dla ras ludzkich istotom które z ludźmi miały tyle wspólnego co Ogień z Mrokiem. Zemsta czy chciwość nie miały żadnego wpływu na starożytne Hader.
