I 342 – Dzień Ucieczki Słońca (Urhenen i Zalurgoth)
343 – drakolicze odlatują na zachód
1057-62 – Bitwa Kobaltowa
1279 – Zalurgoth niszczy i zajmuje na 300 lat stolicę mahadów Uzbad-dum
1570 – ucieczka Zalurgotha z Threnen Oyt (Uzbad-dum)
II 19 – Taizo Yasuda walczy z Urhenenem, drakolicz odlatuje na wschód
III 726 – pojawienie się Urhenena na pd-wschodzie kontynentu
898 – Zalurgoth ścigany przez Sepirato Kadzedo pojawia się na granicy z Kitayem
903 – Dni Unicestwienia na Płaskowyżu Sichuan
Kiedy w I Erze, w wojnie z tanelfami nekromanci wskrzesili drakolicze, rada złożona z najpotężniejszych, najwspanialszych smoków, nazwana Radą Gasnącego Słońca – Nerith Seugwil (po Dniu Ucieczki Słońca), postanowiła pomóc w ich powstrzymaniu i zniszczeniu.
W tym celu utworzona została kohorta złożona z wyborowych wojowników nazwana Me Jaei (czyt. me dżaii). Dzięki ich pomocy tanelfy mogły się przeciwstawić drakoliczom, a smoczy magowie z Nerith Seugwil pomogli w pokonaniu nekromanckich zaklęć i uwolnieniu spod ich władzy drakoliczy.
Kiedy Urhenen i Zalurgoth oddalili się na zachód, Me Jaei mieli za zadanie obronę istot ludzkich i unicestwienie drakoliczy, jednak nie byli oni na tyle silni, by je pokonać.
Imion Me Jaei nikt nie pamięta poza kilkoma wyjątkami.
Jednym z nich jest Sepirato Kadzedo, smok niebiański niszczący, który jako jedyny stanął do walki z Zalurgothem i nie przegrał. Było to w 1057 I Ery, kiedy Zalurgoth pustoszył ziemie zamieszkałe przez Ludy Czarnych Miast, Me Jaei przybyli do Krain Południa, by wygnać stamtąd drakolicza. Stoczona pomiędzy nimi walka na pustyni nazwana została Bitwą Kobaltową. Walczyli ze sobą 5 lat, ale żaden z nich nie zwyciężył, jednak wola pozostałych Me Jaei osłabła i Zalurgoth wyrwał się z kręgu, w którym był uwięziony i uciekł. Do dziś w obszarze, na którym walczyli, piasek ma barwę kobaltu. Legenda, dziś już zapomniana, mówi, że to krew niebiańskiego smoka, płynąca z jego ran, którą pił Zalurgoth, by się wzmocnić, ale nie mogąc się nią pożywić i czując, że jest dla niego trucizną, wyrzygiwał ją, barwiąc piasek na kobaltowo.
Po tej bitwie Zalurgoth pojawił się dopiero w 1279 roku, w Uzbad-dum, gdzie ze stolicy mahadów zrobił swoje królestwo. W tym czasie Me Jaei próbowali go pokonać, jednak żadnemu z nich się to nie udało. Wielu zginęło.
Sepirato Kadzedo wciąż odzyskiwał siły po Bitwie Kobaltowej i trenował, by móc znów stanąć do walki z drakoliczem. Kiedy w 1570 Sepirato był gotów, Zalurgoth, chcąc uniknąć walki z nim opuścił Uzbad-dum, nazwany już w tym czasie Threnen Oyt, czyli Zgliszcza Strachu, i słuch o nim zaginął na długi czas.
Tymczasem na początku II Ery, w 19 roku, inny Me Jaei walczył z Urhenenem i przepędził go na wschód. Był to sayanin – Taizo Yasuda.
Drakolicze nie dawały o sobie znać przez długi czas, aż do III Ery.
W 726 r. na południowym-wschodzie kontynentu pojawił się Urhenen, którego wytropili Me Jaei i wykurzyli z jego kryjówki, ale wciąż nie byli w stanie go pokonać.
Natomiast Zalurgoth pojawił się dopiero w 892 roku, na granicy Kitayu i Scaery, ścigany przez Sepirato Kadzedo.
Ostatecznie znów stanęli do walki po niemal 5000 lat, w 903 roku na Płaskowyżu Sichuan czyli ‘Płaczącej Skale’. Moce obydwu nie były już tak potężne jak w I Erze, mimo to bitwa była bardzo spektakularna. Z Kitayu przez wiele dni obserwowano północny horyzont, który był czarny jak smoła, przecinany rozdzierającymi błyskawicami, gejzerami ognia i licznymi eksplozjami. Po 4 miesiącach wszystko ucichło.
Do dziś nikt nie odważył się zbliżyć do Płaskowyżu Sichuan. Mówi się, że to strefa gorsza niż strefa śmierci, bo strefa unicestwienia – nie ma w niej nic. Niebo nad tym obszarem wciąż jest szare. Podobno po bitwie, nazwanej Dniami Unicestwienia, kiedy niebo stawało się szare, błękitna smuga przecięła niebo.
Po Dniach Unicestwienia nie widziano więcej Sepirato Kadzedo. Mówi się, że wypełnił swe przeznaczenie unicestwiając Zalurgotha.
Prawda wygląda tak, że Sepirato powrócił na ziemię dzięki pomocy swych córek – sióstr Xiang – Chimei Denji i Chirakate Shito. Mając dar Powrotu, Sepirato przeszedł ścieżką umarłych i wrócił na ziemię. Od tamtego czasu niewiele osób go widziało, jednak kilku strażników Me Jaei i innych osób sprzyjających smokom wiedziało, że osłabiony i okaleczony Sepirato osiadł w mieście Gothon, gdzie pomagał smokom i ludziom. Mimo zakamuflowania, uczył wiedzy i walki, pomagał w razie tarapatów dzięki wpływom.
Sepirato Kadzedo ma dwie córki, znane jako siostry Xiang. Mimo, że są bliźniaczkami, nie są podobne do siebie jak dwie krople wody.
Obie są Kitaykami z wyglądu, podobnie jak ojciec. Jeśli chodzi o ich matkę, są dwie tezy. Pierwsza z nich: matką sióstr Xiang była prawdopodobnie, jak ojciec, smoczych niebiańska, jednak ze szczepu walczących. Druga teoria głosi, że ich matką była ludzka kobieta, a obie siostry są sayanami.
Niestety, nie wiadomo, która z tych teorii jest prawdziwa, gdyż nie wiadomo nawet, kim (jakiej rasy) naprawdę są siostry Xiang.
